Luciano Juaristi (Azkoitia, 1932) da bizirik dagoen buruz buruko txapeldunik zaharrena. Bizirik eta sasoian dago, gainera. Ibilera bizkorra, buru argia eta hizketa garbia ditu, eta atzokoak balira bezala kontatzen ditu orain sei hamarkadako kontuak. Askorentzat inoizko pilotaririk onena izan zenaren, Mariano Juaristi Atano III.a-ren iloba da Luciano, atanotarretan hamargarrena, Atano X.a eta Atanillo gisa ezaguna.
Nolako familia zenuen?
Aita, ama eta bost anai-arreba ginen etxean; bi anaia nituen zaharragoak, eta bi arreba gazteagoak. Herrian beste askoren moduan, justu antzean bizi ginen gu ere. Orduan, bost edo sei familia ziren hobeto jaten zutenak, eta hori nahikoa zen aberats izateko.
Eskolara joan zinen?
Joango nintzen, baina, egia esateko, ez naiz gogoratzen. 7 edo 8 urte nituela orban bat azaldu zitzaidan biriketan, eta erabateko atsedena eta hobeto jatea behar nituela esan zion medikuak amari. Han gelditu ziren nire eskolak.
Denbora asko egin zenuen etxean gaixorik?
Ez dakit, neuk ez dut gogoan gaixorik egon nintzenik ere, baina laster hasi nintzen lanean. Amak arrandegira bidali ninduen behin, eta arrandegikoak esan zidan arraina bezeroei banatzen laguntzen banion etxerako doan emango zidala. Orduan gauza handia zen etxera jana eramatea, eta hantxe hasi nintzen. Bi edo hiru urte egingo nituen han. Etxe azpiko alpargata fabrikan hasi nintzen lanean gero.
Jarraitu elkarrizketa irakurtzen Gipuzkoako Hitzaren atarian.