Eneritz Albizuren iritzia: "Kolorerik jarri gabe"

Amorrua da lehen sentimendua, baina haren atzetik dator pena ere. Tristura sentitu dut, beste behin, hauteskundeen atarian, abertzaleen "egoskorkeria" bezala aurkeztu dutelako talde politiko batzuek euskara. PSE-EEren eta PPren bideoek argi erakusten dute, haien arabera, nazionalisten kontua dela hizkuntzarena, euskaldun izateak sigla batzuk dituela, kolore batzuk. Sinesgaitza dirudi joko horretan jira eta buelta jarraitzen dugula. Euskal herritar guztiek sentitzen dituzte oso bere inguruko parajeak, mendi eta itsaso ederrak, baita kirol taldeak ere, han edo hemengoak izan. Baina euskara ez, euskara abertzaleen bandera da oraindik. Hizkuntza gure lurguneari lotuta dagoen ezaugarria da, gure sustraietatik elikatu dena urteetan eta mendeetan. Euskara ez da azken hamarkadetan abertzaleek sortutako estrategia bat, trikimailu bat. Begira Espainiara, Frantziara edo Kataluniara, urrutira joan gabe. Han hizkuntza bera partekatzen dute herritarrek, izan eskuineko, ezkerreko edo anarkista. Gu, gure herri txiki eta maitatu honetan, ez gara gai ikusteko guztiok konpartitu dezakegun gauza dela hizkuntza, ez duela kolore politikorik izan beharrik, eta elkarbizitzaren oinarrietan txertatu behar dugula. Ez dugu ulertu hori, ez batzuek, ezta besteek ere. PSE-EEk eta PPk, besteak beste, baztertzailetzat definitu dute euskara beraien kanpainatan, administrazio publikoan, behintzat. Haien arabera, herritar batzuei ukatu egiten zaie administrazioan lan egiteko aukera, hizkuntza ez menderatzeagatik. Horrek bere tranpa du. Eskubideak ukatzen zaizkien herritarrak ez dira administrazio publikora sartu nahi dutenak (ez dakit hori eskubide bat ote den ere…), eskubideak urratzen zaizkien herritarrak gu gara: gure gurasoak, aiton-amonak, seme-alabak, lagunak. Euskaraz egiteko eskubidea ukatzen diogu medikuari mina non duen azaldu ezin dion umeari, administrazioko harreran bere beharrak azaltzen asmatzen ez duen adinekoari edo udaltzaingora salaketa bat jartzera doan gazteari. Behin eta berriro errepikatzen digute bi hizkuntza ofizial daudela Araban, Bizkaian eta Gipuzkoan, baina joko horretan, euskaldunak dira beti espaloitik jaitsi behar dutenak, beraien hizkuntza utzi, eta "guztiek ulertzen duten" hizkuntzan mintzatzeko. Langile publikoen soldatak diru publikoarekin ordaintzen dira, denen beharrei begira egiten dutelako lan. Beraz, natural, logiko eta sinpleena da langile horiek elebidunak izatea. Ez du horrek irakurketa politiko handirik behar. Bestela, hauxe da egoera: bigarren mailako hiztunak izaten jarraituko dugu euskaldunok. Ez dakigu zer gertatuko den igandeko bozetan, baina elkarrekin hitz egitea egokituko zaie talde guztiei, hori argi dago. Aukera izan daiteke, behingoz, euskara erdigunean jarri, eta urrats erabakiorrak ematen hasteko. Garaia da honi denon kontu bat bezala heltzeko, eta herritar guztiak errespetatzeko saiakera egiteko. Kolore eta aurreiritzirik gabe, hizkuntza bat da. Hizkuntzak ez dira txarrak edo onak, gaizto edo zintzoak, hiztunok nahasten ditugu kontzeptuak.